Hier eindelijk weer eens een blogberichtje vanuit Windhoek. Ik heb te veel beleefd om het hier allemaal op te schrijven, maar dat betekent in ieder geval dat ik me niet verveeld heb de afgelopen weken!

Over de onvergetelijke vakantie met Nienke zal ik kort zijn. Die leidde ons -via Etosha (Beekse Bergen, maar dan wat groter en spannender), de Caprivi (waar we vrienden werden met het tamme wrattenzwijn ‘Wally the friendly warthog’), Botswana (waar de douanevrouw wat moeilijk deed bij een controlepost, maar in een vriendelijke vrouw veranderde toen we besloten om toch maar een souvenir uit haar ‘winkeltje’ aan te schaffen)- naar de Victoria Falls (echt indrukwekkend, en héél nat) in Zimbabwe. En daarna weer terug naar Namibië (Via Chobe NP, waar we autopech kregen en de nacht gedwongen moesten doorbrengen in het park, terwijl de hyena’s rond de auto slopen en we de leeuwen hoorden brullen). We hebben dit alles gelukkig overleefd en vooral heel erg genoten in die drie weken.

Na al dit vakantieplezier moest ik natuurlijk wel weer aan de bak, want die scriptie moet natuurlijk toch een keertje klaar zijn. En aangezien ik me het Afrikaanse werktempo aardig eigen heb gemaakt, kan dat nog wel even duren;) Maar ik heb ook niet stil gezeten hoor. Sterker nog, na de vakantie is m’n onderzoek pas echt op gang gekomen. Waar het in de eerste maanden nog een beetje moeizaam ging om mensen op te sporen, of afspraken te maken, heb ik de afgelopen weken meer interviews afgenomen dan dat ik vooraf had durven hopen.

Waar is al die Hollanders heen?

De voorbereidingen in het archief en mijn telefoonboek-gezoek bleken uiteindelijk wel zijn vruchten af te werpen. En waar mijn eerste interviews weinig nieuwe ‘Hollandse’ contacten opleverden, had ik daarna wat meer geluk. Via via kwam ik dan weer aan nieuwe contactgegevens. Van mensen die niet in het telefoonboek stonden bijvoorbeeld: net zoals thuis zijn er steeds meer mensen zonder vaste telefoonlijn, en dus zonder vermelding in het telefoonboek. Daarnaast was er voor mij nog een praktisch probleem in mijn zoektocht. Het opsporen van zonen van Nederlandse migranten is nog wel redelijk te doen. De vrouwelijke nakomelingen zijn echter wat minder makkelijk te vinden. Het merendeel is natuurlijk getrouwd is en heeft een andere ‘van’ (Afrikaans voor achternaam) gekregen. Met mijn steeds groter wordende contactenkring werd het wat makkelijker hen op te sporen. Als extra hulplijn heb ik ook de landelijke krant ingeschakeld, gevraagd of ze niet wat over mijn onderzoek wilden schrijven of een oproepje wilde plaatsten. Dat konden ze wel regelen, en ik heb er ook nog wat reacties op gekregen! Hier kan je het artikeltje nalezen: http://www.republikein.com.na/erongo/waar-is-al-die-hollanders-heen.127533.php

Mijn interview-trip naar Swakopmund en Walvisbaai was een groot succes. Ik ging op pad met negen afspraken in mijn agenda, maar ging twaalf dagen later terug naar Windhoek toe met 24 interviews op m’n memorecorder. Waar de oud-Nederlanders in Windhoek nauwelijks nog contact met elkaar hebben (en me dus ook niet veel verder konden helpen aan nieuwe contactgegevens) was dat aan de kust wel anders. Dat blijken wel echt dorpjes te zijn,waar iedereen elkaar kent, inclusief alle bijbehorende roddels en achterklap;) En oud-Nederlanders hebben ze genoeg daar: de Diamantstraat in Swakopmund was wel het hoogtepunt, met drie ‘Nederlandse’ families in één straatje. De buit was dus net zo waardevol als de straatnaam al deed vermoeden!

De gastvrijheid was overal enorm: lunch, koffie, taart, braaien, ik ben niets tekort gekomen. Het toppunt was het avondeten na een van mijn interviews bij iemand thuis: een diner met champagne en truffels, omdat ze het zo leuk vonden dat ik langskwam! ‘Kan het nog gekker’, zou je dan zeggen…

En ja, het kan nog gekker. In Swakop heb ik de hele week bij een Afrikaner familie geslapen. De vader van Valerie (de vrouw des huizes) was een Nederlandse migrant, en dat was reden genoeg om mij onderdak te bieden en mij bovendien ook nog rond te rijden naar m’n interviewafspraken. Als die afspraken in de buurt waren, zei ik dat ik ook wel kon lopen, maar daar wilde ze niets van weten! Tja, een student met een privéchauffeur… wat een leven hè?!

Zo heb ik nu, inmiddels terug in Windhoek, meer dan dertig interviews kunnen afleggen. Natuurlijk is de een wat bruikbaarder dan de ander, maar ik ben erg tevreden. Er zitten zeker wat juweeltjes tussen. Zoals het verhaal van een Scheveninger visser die eind jaren ’40 naar Zuid West Afrika besloot te emigreren. Niet met een van de grote passagiersschepen waar de meeste migranten mee aankwamen, maar met de ‘Meeuw’, zijn eigen (houten) Scheveninger kotter. Of het verhaal van een Nederlander aannemer, nu 94 jaar, die in 1948 naar Windhoek emigreerde. Tot vier jaar terug was hij tevens brandweercommandant te Gobabis, maar hij vertelde dat me dat hij ook de jongste niet meer was, dus dat hij op z’n 90^ste maar gestopt was als commandant.

Mooi waren ook de verhalen (en foto’s) over de Hollandse vereniging te Windhoek, de Sinterklaasvieringen en de verhalen over voetbalclub Hollandia. Ik heb gelukkig nog een foto kunnen vinden van het elftal: van die mooie jaren vijftig- tenues, wit met rood-wit-blauwe V-hals, een bruine leren bal op het gras en de keeper met zo’n ouderwets keeperhelmpje op. Of de prestaties ook een beetje naar behoren waren, weet ik niet. Gezien het feit dat er nogal wat Duitse clubs in competitie waren, zullen die natuurlijk meestal wel gewonnen hebben… Laten we het er maar op houden dat onze jongens altijd het mooiste voetbal speelden (televisiebeelden zijn er toch niet om het tegendeel te bewijzen;) maar dat de Duitsers na 90 minuten er toch altijd met de winst van doorgingen.

Goodbye Brave Warriors

Nu we het toch over voetbal hebben, in Windhoek ben ik naar het razend spannende kwalificatieduel tussen Namibie en Burkina Faso gaan kijken. Beide landen probeerden zich te kwalificeren voor de Afrika Cup, maar veel kans had Namibie daar niet meer op, met een laatste plek in de poule. Maarja, het is dan ook wel een echte poule des doods, met de voetbalgrootmachten Burkina Faso en Gambia als tegenstanders. Wilde de ploeg zicht toch nog kwalificeren, dan moest er die middag in ieder geval gewonnen worden.

Ik vond dat er niet heel veel mensen in het stadion zaten. ‘Zoek een plekje in de zon’ bleek dus niet zo moeilijk, en gezellig zitten deed ik er ook nog. Alle aanwezige Namibiers waren echter verbaasd dat er zoveel mensen op waren komen dagen. Aan hun commentaren te horen, was er weinig vertrouwen in een overwinning van de ‘Brave Warriors’ zoals de ploeg genoemd wordt. De mensen wisten eigenlijk ook niet waarom ze nog gingen: de laatste keer dat ze een wedstrijd hadden gewonnen, konden ze zich niet meer herinneren. Het voordeel hiervan was dat niemand rekening hield met een overwinning, dus toen er na 90 minuten een 1-4 nederlaag op het scorebord stond (figuurlijk gesproken dan, want er was geen scorebord) was er niemand teleurgesteld of chagrijnig en ging iedereen vrolijk huiswaarts. Dat wil niet zeggen dat er niet enthousiast gesupporterd werd. Vooral de eigen ploeg, de ±20 Burkina Faso supporters op de tribune en de scheidsrechter moesten het ontgelden. Mede omdat die laatste twee penalty’s aan Burkina Faso gaf, was hij niet bepaald populair op de tribune. De grootste schreeuwer op de tribune probeerde de politiemannen (die langs de lijn als stewards fungeerden) over te halen om de scheids toch maar alsjeblieft te arresteren na al zijn dubieuze beslissingen.

Afgelopen week ben ik nog terug in Swakopmund geweest voor wat vakantie. Ik wilde eigenlijk nog naar Kaapstad, maar gezien de busreis (16uur), mijn geslonken bankrekening en het weerbericht uit de Kaap (12 graden, regenachtig) besloot ik maar om Kaapstad te laten voor wat het was. Om toch even Windhoek te ontvluchten, ben ik dus naar Swakopmund geweest. Nu geen interviews, maar lekker actief gedaan: een paar dagen gesurft (koud!), en in de zandduinen van de woestijn nog gaan sandboarden (vet, alleen jammer dat er geen skilift is!) en quadbiken (nog vetter!). Alsof het allemaal niet genoeg is, heb ik ook de komende twee weken nog een goed programma. Morgen komt Leo, m’n vader aan in Windhoek en gaan we op pad naar het zuiden van Namibië om daar een beetje de toerist uit te hangen. Over twee weken vliegen we samen weer terug en hoop ik iedereen weer snel te zien!

Groetjes Sieger

(zie Facebook voor wat foto'tjes)