Aangezien er zoveel mensen benieuwd zijn (bedankt voor alle mailtjes!) naar mijn avonturen in Namibie heb ik toch maar een weblog aangemaakt. Zo kan iedereen die dat wil op de hoogte blijven van mijn avonturen in Afrika en mijn onderzoek naar de Nederlandse migranten die ooit besloten dat Namibië hun nieuwe thuishaven moest worden.

Na een probleemloze maar lange reis ben ik 9 februari veilig aangekomen op het vliegveld van Windhoek. Uit het vliegtuig kijkend leek alles beneden wel groen, terwijl ik toch echt verwacht had één grote geelbruine vlakte voor me te zien. Ik dacht eerst nog dat het wellicht door de lichtinval kwam, maar toen ik ook zilverglinsterende adertjes zag, die zich door het groen een weg baanden, moest ik toch gelijk mijn beeld van Namibie bijstellen. De enorme zandbak die ik verwachtte, bleek wat minder droog en desolaat dan gedacht.

Glenn, een oude Namibische schoolvriend van m’n scriptiebegeleider was naar het vliegveld gekomen en stond met een bordje ‘Sieger’ te wachten. Na onze eerste kennismaking vertrokken we richting Windhoek (35km verderop) en verbaasde ik me weer over al het groen om me heen. Glenn vertelde me dat er dit jaar al twee keer zo veel regen als gewoonlijk was gevallen, en dat alles rond deze tijd meestal al dor en geel was. Nu regende het nog iedere dag en stond alles volop in bloei. In het noorden zijn er zelfs overstromingen, met weggespoelde wegen, geëvacueerde dorpen en bomvolle stuwmeren als gevolg.

In Glenns huis in Klein Windhoek verwelkomde zijn vrouw Jeanette mij in Namibie met ontbijt en koffie. Hun gastvrijheid was fantastisch, de eerste drie dagen mocht ik daar logeren totdat ik accommodatie zou hebben gevonden. Glenn heeft me de stad laten zien, een braai (barbecue) georganiseerd en geholpen met het vinden van een kamer. Met hun zoontje Sean (die is 10 en wil later rock-ster worden;) heb ik gitaar gespeeld, ben mee uit eten genomen en ik mag gedurende mijn verblijf hier een fiets van ze lenen. Een betere gastheer/vrouw had ik me dus niet kunnen wensen.

Eigenlijk wilde ik een kamer in een hostel (dan ontmoet je wat meer mensen) maar daar was geen plek meer voor me. Heb nu een appartement, ietwat boven m’n budget en erg groot, maar verder prima en midden in het centrum. De Duitse invloed is na bijna een eeuw (Namibië was tot 1915 een Duitse kolonie, Deutsch-Südwest Afrika) nog niet verdwenen: ik woon op de hoek van Gartenstrasse en Talstrasse. Het appartement is overigens een soort vesting. Overal tralies, een dubbele voordeur, prikkeldraad als uitzicht en ’s nachts een bewaker voor het appartementencomplex. Ik kan het me niet voorstellen dat ik in zo’n omgeving zou zijn opgegroeid of voorgoed zou moeten wonen, maar hier is dat blijkbaar heel gewoon.

Ik heb voor m’n vertrek in Nederland nog een hoop gedoe gehad met m’n visum, en dat is hier niet anders. M’n studievisum moet ik namelijk hier in Windhoek op het Ministerie van Binnenlandse Zaken ophalen, maar mijn maanden geleden opgestuurde documenten konden ze nergens meer vinden. Nederlanders mogen met een toeristenvisum Namibie binnen, dat is verder geen probleem. Maar als ik met een toeristenvisum naar binnen zou gaan, dan was dat wél een probleem. Ik kwam namelijk niet als toerist, zo vertelde de ambtenaar mij, maar als student. Met een toeristenvisum zou ik dus op valse gronden binnen komen (stoute Sieger toch!), en dat kon echt niet. Dus kon ik voor vertrek nog halsoverkop naar de ambassade in Brussel om een entry-visum (lees: een 80euro-kostend stempeltje) aan te schaffen.

Hier in Windhoek dus maar snel naar BiZa toe. Gelukkig stond ik om 8uur al voor de deur, want eenmaal aan de beurt bij een van de balies, had zich echt een enorme rij achter mij gevormd. Godzijdank had ik de naam nog van een vrouw die ik had gesproken, en zij bleek redelijk hoog in de organisatie te zitten. Letterlijk en figuurlijk, want na een papiertje met daarop een stempel en een handtekening mocht ik naar de 3^de verdieping om daar mijn zaakjes te regelen. Eenmaal daar aangekomen begreep ik meteen waarom mijn documenten ‘onvindbaar’ waren. Overal om me heen zag ik bureaus, volgestapeld met documenten en mappen, die als een soort mikado-brei in elkaar waren vervlochten. Wat niet meer op de tafel paste, kreeg een plek op de grond. Waar je ook keek lagen stapels mappen en papier, met smalle paadjes ertussen. Van bovenaf moet het net een loopgravenstelsel hebben geleken.

Daar zat ik dan, ingebouwd tegenover een dikke zwarte ambtenaar die mij zou ‘helpen’. Hij keek een ogenblik in mijn paspoort en zuchtte diep. Vermoeid tilde hij een paar mappen van hun plaats, verlegde zijn aandacht naar het schermpje van zijn mobiele telefoon, las een A4tje en zuchtte weer. Mijn papieren kon hij nergens vinden. Ik moest alles maar opnieuw invullen. Gelukkig had ik alles gekopieerd en vertelde hem dat. Zuchtend nam hij de papieren door, afgewisseld met het lezen en schrijven van sms’jes op zijn Nokia. Ik moest volgende week maar terugkomen, dan was het wel geregeld. Ik vertelde dat ik het nodig had voor mij registratie voor de universiteit. Hij zuchtte weer en vertelde dat dit niet hoefde, maar verdween toch naar een andere kamer om even later terug te komen met een papiertje met daarop een stempel (jaja, weer eentje:) Kon ik voorlopig laten zien op de universiteit, voor m’n visum moest ik volgende week maar terugkomen.

Morgen weer proberen dus. Glenn vertelde me dat hij eens een ID-kaart heeft aangevraagd. Daar staat een wachttijd van zes weken voor. Uiteindelijk kreeg hij na 18 maanden(!) bericht dat zijn kaart gereed was. Dus ik ga maar nergens meer van uit hier! Ik denk dat ik de eerste Nederlandse ambtenaar die ik straks weer tegenkom spontaan om de hals vlieg om hem/haar uitvoerig te bedanken voor de snelheid waarmee alles in Nederland is geregeld.

Los van bovenstaand probleem gaat het hier prima met me. Al is Engels de officiële taal, veel mensen spreken hier Afrikaans. Om dat wat sneller onder de knie te krijgen (wellicht moet ik later nog oud-Nederlanders interviewen die alleen Afrikaans spreken) luister ik naar de Afrikaanse radio en lees de Afrikaanse krant. Het is verder nog steeds wel wennen aan het warme weer, zo van de Nederlandse winter naar een temperatuur van 25-30 C. Zonder petje en zonnebril heb ik binnen een minuut koppijn, maar het is ook wel heerlijk om op een terrasje te zitten en weer in m’n zomerse kloffie over straat te gaan.

Wat betreft mijn onderzoek, dat start ik langzaam op. Ben al vriendjes geworden met de directeur van het nationaal archief hier, met mensen van de Namibian Scientific Society en professor Botha, het hoofd van de geschiedenissectie van de universiteit. Voor m’n onderzoek erg handig en ze zijn allen erg behulpzaam om mij verder te helpen. M’n eerste archiefdagen heb ik al achter de rug en vond het weer heerlijk (hoe gek het voor sommigen ook mag klinken) om al die oude documenten door te spitten, op zoek naar Nederlandse immigranten.

Deze week starten ook de colleges, ik ga één vak volgen en ben benieuwd hoe dat zal zijn, maar daar horen jullie binnenkort meer van!

Groeten uit Windhoek,

Sieger